Κρέας γάλακτος; Όχι,... ευχαριστώ!

Είναι τελικά τόσο καλό και τρυφερό το κρέας γάλακτος ή μήπως όλα όσα υποστηρίζουν μέχρι σήμερα είναι ένας μύθος;

Το κρέας «γάλακτος», δηλαδή το κρέας από νεαρά ζώα τα οποία δεν έχουν προλάβει να ενηλικιωθούν, θεωρείται ως το πιο εκλεκτό είδος κρέατος. Σίγουρα όσοι ακολουθούν μια
Ψάχνεις για δουλειά...;
χορτοφαγική δίαιτα θα έχουν αντίθετη άποψη, αλλά στην πραγματικότητα έχουν εν μέρει και δίκιο. Αναφορικά με την ηθική της κατανάλωσης κρέατος γάλακτος, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε, αφού είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Υπάρχουν όμως, μερικές αντικειμενικές «αλήθειες» για αυτό το κρέας.
Η πιο μεγάλη «αλήθεια» είναι πως τα νεαρά ζώα δεν έχουν την ίδια καλή και μεστή γεύση με τα ώριμα και σιτεμένα. Πιο συγκεκριμένα, ίσως δεν έχουν καθόλου γεύση. Όσο μεγαλώνει το ζώο γίνεται πιο δυνατό, αναπτύσσοντας τους μυς του και αυξάνοντας το σωματικό του βάρος. Παράλληλα, το φαγητό που τρώει αρχίζει και επηρεάζει την γεύση που θα έχει το κρέας του, γεγονός που παίζει καθοριστικό ρόλο στο τελικό γευστικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, στα μικρά ζώα η γεύση συχνά είναι πιο ήπια, αφού δεν έχει καταφέρει ακόμα να αναπτυχθεί η ιδιαίτερη μυρωδιά της. Γιατί τότε επιμένουμε να τρώμε κρέας γάλακτος;
Ένας λόγος που συχνά χρησιμοποιούμε ως πρόφαση έχει να κάνει με την υφή, το πόσο μαλακό και τρυφερό είναι δηλαδή το συγκεκριμένο κρέας. Το επιχείρημα αυτό χάνει την αξία του, γιατί ακόμα και αν πάρουμε την πιο παλιά κότα ή το πιο μεγάλο γουρούνι, μια μεγάλη κατσαρόλα, διάθεση και μερικές ώρες περιθώριο, μπορούμε να καταφέρουμε ένα αποτέλεσμα με την ίδια υφή και στις δύο περιπτώσεις.
Ο πραγματικός λόγος που παρουσιάζονται τα μικρά ζώα σαν εκλεκτή πρώτη ύλη είναι περισσότερο πρακτικής φύσεως, αφού έχει να κάνει με το κόστος. Πιο απλά: όσο περισσότερο καιρό ζει ένα ζώο, τόσο περισσότερο είναι και το κόστος συντήρησής του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα που περνά, ο κτηνοτρόφος ζημιώνεται. Αναγκαστικά λοιπόν, οι φάρμες, και ιδιαίτερα οι πιο μικρές, αναγκάζονται να ακολουθήσουν ανάλογες πρακτικές, αφού το κόστος συντήρησης ζώων συνεχώς αυξάνεται.
Οι χαμένοι της υπόθεσης είναι τόσο τα ζώα, τα οποία σφάζονται πριν την ώρα τους, όσο και ο καταναλωτής, αφού έτσι αγνοεί την «ώριμη» γεύση του κρέατος. Εκεί εστιάζεται και ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, το γεγονός ότι δεν έχουμε σαφή ιδέα για την πραγματικά καλή γεύση του κρέατος. Αυτό γίνεται πιο κατανοητό στα ψάρια, όπου είδη με ήπια γεύση, όπως η γλώσσα, είναι δημοφιλή γιατί εύκολα μπορεί να «μασκαρευτεί» η γεύση και η οσμή τους με διάφορες σάλτσες.
Αν θέλετε να μάθετε τι γεύση έχει το κρέας, αγνοείστε την επόμενη φορά τη μπριζόλα γάλακτος που θα σας προσφέρουν στην ταβέρνα και δοκιμάστε μια κανονική, ώριμη και σιτεμένη. Ο επιπλέον χρόνος μπορεί να κάνει πράγματα και θαύματα στην γεύση του κρέατος. Άλλωστε, όπως λέει κι ο σοφός λαός μας, «η γριά η κότα έχει το ζουμί»!
naftemporiki