Το στρέτσινγκ,... δεν αυξάνει την ευλυγισία

Πολλοί ασκούμενοι αφιερώνουν αρκετά λεπτά πριν και μετά από κάθε προπόνηση ή αγώνα για να κάνουν διατάσεις (στρέτσινγκ) των μυών, γιατί η ευλυγισία θεωρείται θεμέλιος λίθος της υγείας και της φυσικής κατάστασης. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αρκετά επιστημονικά στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι το στρέτσινγκ μπορεί να την αυξήσει, αναφέρει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».

«Η ευλυγισία είναι σε μεγάλο βαθμό γενετικώς προκαθορισμένη» λέει ο δρ Μάλατσι ΜακΧιού, διευθυντής Έρευνας στο Ίδρυμα Αθλητιατρικής και Αθλητικών Κακώσεων του Νοσοκομείου Λένοξ Χιλ στη Νέα Υόρκη. «Γεννιέται κάποιος ευλύγιστος, δεν γίνεται. Αυτό που μπορεί να επιτευχθεί είναι να αυξήσει κάπως την ευλυγισία του, αλλά πρέπει να αφιερώσει πολύ χρόνο και κόπο για να το καταφέρει και όχι 5 λεπτά πριν και μετά την προπόνηση».

Τι συμβαίνει στους μυς και τους τένοντές μας όταν κάνουμε στρέτσινγκ; Δεν γίνονται πιο μακρείς, δεν αυξάνεται η ευλυγισία τους και έτσι το εύρος των κινήσεων των αρθρώσεών μας; Προφανώς όχι, σύμφωνα με τις μελέτες.

«Νομίζει κανείς ότι έχει αποκομίσει αυτά τα οφέλη, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ιδέα του. Η δομή των μυών και των τενόντων δεν αλλάζει με τις διατάσεις», εξηγεί ο δρ ΜακΧιού, ο οποίος έχει δημοσιεύσει και σχετική μελέτη στη «Σκανδιναβική επιθεώρηση ιατρικής και επιστήμης στα αθλήματα».

«Απλώς τις αντέχουμε από ένα σημείο και μετά, διότι ο εγκέφαλός μας δίνει το μήνυμα της προσαρμογής και έτσι σταδιακά νιώθουμε ότι αντέχουμε το τέντωμα». Η αίσθηση αυτή όμως δεν είναι μόνιμη: έπειτα από περίπου μία ώρα έχει υποχωρήσει. «Για να συμβεί αληθινή αλλαγή στη δομή των μυών απαιτούνται μήνες διατάσεων, επί ώρες κάθε φορά», προσθέτει.

Οι περισσότεροι ασκούμενοι δεν το κάνουν αυτό. Ούτε χρειάζεται, κατά τον δρα Ντουέιν Κνάντσον, καθηγητή Βιο-Μηχανικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Τέξας. «Η ευλυγισία είναι μια λειτουργική παράμετρος. Πρέπει οι αρθρώσεις μας να διαθέτουν όσο εύρος κινήσεων χρειάζονται, για να αποφύγουν τους τραυματισμούς, όχι περισσότερο».

Στους δρομείς, λ.χ., υπερβολικά ευλύγιστοι μύες και αρθρώσεις μπορεί και να αυξάνουν τον κίνδυνο τραυματισμού. Αν όμως είναι όσο ευλύγιστοι πρέπει, βελτιώνουν πολύ το τρέξιμο.

Πώς θα καταλάβετε αν το έχετε παρακάνει με τις διατάσεις; «Κάνετε το τεστ “κάθομαι και πιάνω”», συνιστά ο δρ Κνάντσον. Καθίστε στο πάτωμα μπροστά σε μια σκάλα και ισιώστε τα πόδια σας μέχρις ότου τα πέλματά σας ακουμπήσουν στο τελευταίο σκαλί. Σκύψτε μπροστά και προσπαθήστε να πιάσετε τα δάκτυλά σας, ακουμπώντας το στήθος στους μηρούς. Αν ξεπεράσετε τα δάκτυλα, είστε υπερβολικά ευλύγιστοι. Αν δεν μπορείτε καν να τα πλησιάσετε, χρειάζεστε στρέτσινγκ. Αν τα πλησιάζετε αρκετά ή φτάνετε μέχρι αυτά, είστε όσο ευλύγιστοι πρέπει.

 Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα
tanea