Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2011

Αυθεντικά ελληνική



Η υπόθεση με τον αυξημένο φόρο προστιθέμενης αξίας στην εστίαση και οι αντιδράσεις των φορέων του κλάδου, η «μάχη της ταβέρνας» όπως έχει ονομαστεί, διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός αυθεντικού ελληνικού πολιτικοοικονομικού αλαλούμ.

Υπάρχει ένας υπουργός ο οποίος, παρατηρώντας ενδεχομένως το συνωστισμό σε κάποιες από τις γνωστές γειτονιές - «πιάτσες» με εστιατόρια κάθε είδους και μπαρ, διαπίστωσε ότι οι Ελληνες παρά την κρίση διασκεδάζουν και αποφάσισε να φορολογήσει επιπλέον (και) αυτή τη δραστηριότητα χωρίς να ψάξει ιδιαίτερα το θέμα σε βάθος και σε όλες τις διαστάσεις του.
Εμεινε στο προφανές και αδιαφόρησε για την ουσία. Υπάρχουν οι δύο υπουργοί που τον διαδέχθηκαν οι οποίοι αναγνώρισαν σε σύντομο διάστημα τα προβλήματα των επιλογών που είχαν γίνει αλλά δεν πρότειναν κάτι καλύτερο που θα έλυνε το πρόβλημα, μεταθέτοντας την ευθύνη στον -σχεδόν υπερφυσικό πλέον- παράγοντα που ρυθμίζει τα πάντα στη χώρα -τρόικα ή μνημόνιο συνήθως τον αποκαλούμε.
Δήλωσαν μάλιστα ότι σύντομα -αφού ολοκληρωθεί δηλαδή το αλαλούμ στην αγορά- θα κάνουν τις αλλαγές τους. Προτίμησαν την εύκολη προσέγγιση από την επίπονη διευθέτηση. Και η ομάδα συμπληρώνεται με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους καταστηματάρχες, οι οποίοι σωστά διαμαρτύρονται:
Εχοντας ήδη στην πλάτη τους δύο χρόνια κρίσης, το τελευταίο που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ήταν μια αυξημένη φορολόγηση (το ίδιο ισχύει για όλους τους φορολογούμενους αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Εχοντας, λοιπόν, το «δίκιο» με το μέρος τους προσχώρησαν στη λύση «του συρμού» τα τελευταία δύο χρόνια: «Δεν πληρώνω».
Χρόνια τώρα άλλωστε, σύσσωμο το έθνος -ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, επαγγέλματος και μορφωτικού επίπεδου- ακολουθούσε μια μόνο αρχή: δεν υπακούω σε κανέναν κανόνα. Διακριτικά ίσως ή συγκεκαλυμμένα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Σχεδόν ουδείς νόμος έβρισκε εφαρμογή. Από το «δεν υπακούω» έως το «δεν πληρώνω» η απόσταση δεν ήταν μεγάλη.
Οι εστιάτορες προτίμησαν τον άκοπο μιμητισμό αυθαίρετων συμπεριφορών από την οργανωμένη επιχειρηματολογία και διατύπωση προτάσεων. Τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ελληνικής κακοδαιμονίας υπάρχουν στην υπόθεση: επιφανειακό ενδιαφέρον, αδιαφορία, εύκολη προσέγγιση, άκοπος μιμητισμός, απουσία ουσιαστικών προτάσεων. Ας μην απορούμε για την εξέλιξη...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
naftemporiki

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...