Παϊκο, Ν. Κιλκίς: Ταξιδεύοντας υπό σκιάν...

Εύκολη και ενδιαφέρουσα διαδρομή σε μία ωραία γωνιά της Μακεδονίας, για όλους όσοι αγαπούν το βουνό αλλά και το ταξίδι με αυτοκίνητο. Aυτό που εν προκειμένω μετέφερε εμάς με περισσή άνεση και ασφάλεια ήταν το Suzuki Grand Vitara 2.4.
Ένα πανέμορφο βουνό, φιλικό και «ήμερο», με πολλή βλάστηση και άφθονα νερά. Αυτό είναι με δυο κουβέντες το όρος Πάικο, που βρίσκεται στα βορειοδυτικά του νομού Κιλκίς, στα σύνορα με το νομό Πέλλας, και οι ψηλότερες κορυφές του ακούν στα ονόματα Σκρα (1.097 μ.), Τσούμα (1.219 μ.), Βερτόπια (1.490 μ.), Πύργος (1.494 μ.), Κάντασι ή Καντάστι (1.607 μ.) και Γκόλα Τσούκα (1.650 μ.). Το Πάικο έχει το μεγαλύτερο δάσος καστανιάς στην Ελλάδα (περίπου 4.500 στρέμματα), ποτάμια και λίμνες καθώς και γραφικότατους οικισμούς. Για όλες αυτές τις ομορφιές αποφάσισα να το ξαναγνωρίσω καλύτερα και ξεκίνησα με ένα Suzuki Grand Vitara 2.4 «τη ευγενεί φροντίδι» της Suzuki Hellas.
ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
To ταξίδι ξεκίνησε από Αθήνα, βέβαια, και ήταν από τα πιο άνετα που έχω κάνει. Ο κινητήρας «γουργούριζε» καθώς «κατάπινε» τα χιλιόμετρα και σχεδόν δεν κατάλαβα πότε πέρασα την Κατερίνη και πότε έστριψα προς Ευζώνους, Πολύκαστρο, Αξιούπολη, για να φτάσω στη Γουμένισσα, στους πρόποδες του Πάικου, που θα αποτελούσε το ορμητήριό μου για την εξερεύνηση του βουνού.
Αφού εγκαταστάθηκα στο δωμάτιο ενός όμορφου ξενώνα και μια και ήταν ακόμα νωρίς, ήπια έναν διπλό καφέ και ξεκίνησα για τις λίμνες του Πάικου και τους καταρράκτες του Σκρα. Προς τα πίσω λοιπόν, για Αξιούπολη, Φανό, Σκρα και τους καταρράκτες του.
Η Αξιούπολη είναι μια μικρή πόλη περίπου τριών χιλιάδων κατοίκων. Είναι κτισμένη στη δυτική όχθη του Αξιού και απέχει από Θεσσαλονίκη 62 χλμ. Μέχρι το 1926 λεγόταν Μποέμιτσα, οπότε και μετονομάστηκε σε Αξιούπολη. Στην κεντρική πλατεία υπάρχει ένας υπεραιωνόβιος πλάτανος, κατά την παράδοση, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στα 3 χιλιόμετρα έξω από την πόλη θα βρούμε δεξιά μας το Mέγα Pέμα (Kότζα Nτέρε). Ειδυλλιακό μέρος, ιδανικό για ψάρεμα αλλά και για πικ-νίκ, ενώ υπάρχει μια πολύ καλή ταβέρνα και ξενώνας με αυτή την ονομασία.
Στο δρόμο θα περάσουμε κι άλλα ποταμάκια και θα δούμε τα γεφυράκια απ' όπου περνούσε το «Ντεκοβίλ» ή τρενάκι της Καρατζόβας.
Το επόμενο χωριό στο δρόμο μας είναι ο Φανός. Ωραίο χωριό περίπου διακοσίων κατοίκων, με πολυκύμαντη ιστορία από τα αρχαϊκά χρόνια και με παράδοση στο καλό τσίπουρο. Μου είχαν πει επίσης ότι το χωριό φημίζεται για τα σουβλάκια του, αλλά δυστυχώς δεν κάθισα να δοκιμάσω.
Το Σκρα (24 χλμ. από Αξιούπολη) είναι ο επόμενος σταθμός μας. Είναι ένα γραφικότατο χωριό, γνωστό από την ομώνυμη μάχη κατά των Βουλγάρων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού. Το χωριό πήρε την ονομασία του από την κοντινή κορυφή Σκρα Ντι Λέγκεν. Εχει μια όμορφη πλακόστρωτη πλατεία κι ένα μικρό αλλά πλούσιο μουσείο με ενθυμήματα της περίφημης μάχης. Εχει επίσης ένα πολύ πρωτότυπο έθιμο που το λένε «Κρουτς». Κάθε δεύτερη μέρα του Πάσχα, ο ιερέας φυτεύει αντίδωρο σε τρία από τα παλαιότερα δέντρα του γύρω δρυοδάσους. Κατά τους κατοίκους, από τότε που άρχισε αυτό να γίνεται, ουδέποτε χτύπησε το χωριό κεραυνός!
Στα 4 χιλιόμετρα από το χωριό, σε μια μικρή κοιλάδα που μοιάζει με κρατήρα, βρίσκονται οι καταρράκτες και η περίφημη Γαλάζια Λίμνη. Εκεί υπάρχει χώρος στάθμευσης, όπου θα αφήσουμε το αυτοκίνητο και θα κατεβούμε με τα πόδια. Η διαδρομή, ή πιο σωστά η κατάβαση, είναι των 7 - 8 λεπτών. Η ανηφορική επιστροφή είναι κατιτίς παραπάνω, αναλόγως των κιλών σας και των πνευμόνων σας!
Κατεβαίνουμε με τη μουσική υπόκρουση των νερών που τρέχουν. Κάτω, καθώς περνάμε το πλάτωμα, η βλάστηση είναι οργιαστική. Στο ωραιότατο ξυλογέφυρο, αν κατεβούμε από αριστερά και προχωρήσουμε στην όχθη περίπου 50 μ., θα δούμε τους πολλαπλούς καταρράκτες. Και μέσα στα νερά, εκεί που δεν είναι ορμητικά, μπορούμε να βρούμε πολλές καραβίδες και καβούρια. Περνάμε το ξυλογέφυρο και μετά περίπου 50 μ. στο αριστερό μας χέρι θα δούμε τη Σμαραγδένια Λίμνη. Μια μικρή λιμνούλα με έναν μεγαλούτσικο καταρράκτη στη μια της άκρη, η οποία οφείλει την ονομασία της στο χρώμα που προσδίδουν στα νερά οι ασβεστοποιημένοι και απολιθωμένοι οργανισμοί που βρίσκονται στον πυθμένα. Οπωσδήποτε να έχετε μαγιό μαζί σας, αλλιώς θα το μετανιώσετε!
Πίσω στο καλό μας αυτοκίνητο -καταραμένη η ανηφόρα- και πίσω για τη Γουμένισσα. Επιστρέφοντας, μεταξύ Φανού και Αξιούπολης θα δούμε πινακίδα αριστερά μας που γράφει «Προς Λίμνη Μεταλλείου». Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Χωματόδρομος καλής βατότητας που μπορείτε να τον κάνετε και με συμβατικό αυτοκίνητο. Εμείς, πάλι, θα επισκεφτούμε τη Λίμνη Μεταλλείου από άλλη μεριά, την επόμενη μέρα.
Πίσω, τώρα, για να περιδιαβούμε τη Γουμένισσα. Για την προέλευση της ονομασίας η πιθανότερη εκδοχή, κατά την τοπική παράδοση, είναι πως ληστές κρέμασαν τον ηγούμενο της μονής και απ' αυτόν πήρε η πόλη το όνομα Γουμέντσε-α, που σημαίνει τόπο του ηγούμενου και αργότερα έγινε κατά παραφθορά Γουμένισσα. Κτισμένη στους πρόποδες του Πάικου, στα 250 υψόμετρο, με πληθυσμό περίπου 4.500 κατοίκους, είναι γνωστή και ως «Εύυδρος και Εύοινος Κώμη», για την αφθονία των υδάτων και των εξαίρετων κρασιών της που είναι Ο.Π.Α.Π. (Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητος). Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Παιονίας, αλλά σήμερα κατέχει ένα μικρό μέρος από τη μεγάλη χώρα των Παιόνων, που εγκαταστάθηκαν εδώ πριν από τον Τρωικό πόλεμο (1194 π.Χ). Κατά την Τουρκοκρατία, η Γουμένισσα χαρακτηρίστηκε αυτοδιοικούμενη και απέκτησε προνόμια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε οικονομικό, πολιτισμικό και θρησκευτικό κέντρο. Σήμερα, οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, ενώ σιγά-σιγά ανακαλύπτουν και την «ανακαλύπτει» ο τουρισμός. Περιδιαβαίνοντάς τη θα καταλάβετε, από τα λίγα παλιά σπίτια που έχουν διασωθεί, το παλιό της μεγαλείο. Και, βέβαια, να επισκεφτείτε τα οινοποιεία της (Αϊδαρίνης, Ευτυχίδης, Μπουτάρης, Τάτσης, Χατζηβαρύτης) και να δοκιμάσετε τα κρασιά της.

ΚΕΙΜΕΝΟ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΤΙΝΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ
 more : kathimerini