Την ώρα που από τα συνήθη υποζύγια ζητείται υπευθυνότης για το καλό της πατρίδος, ζητούνται δηλαδή τα μισθά τους, τα εισοδήματά τους, τα ασφαλιστικά τους, και να κάνουν και τα στραβά μάτια που διακόπτεται η πρόσβαση σε κάθε δημόσιο αγαθό ( τα τελευταία ήταν πολύ αγαθιάρικα για το σκληρό κόσμο που ζούμε ως εκ τούτου ενηλικιώθηκαν και ζητάνε να εκδοθούν στην αγορά έναντι ατιτίμου) για κάποιους το πάρτι συνεχίζεται.
Την ώρα εν ολίγοις που από τους πολλούς ζητείται – με το στανιό ή με τη «συναίνεση» - να πάψουν να έχουν αξιώσεις να ζουν αξιοπρεπώς, ως κύριοι του εαυτού τους στον τόπο τους, ορισμένοι στέκουν ξαναμμένοι από τις δυνατότητες εκμετάλλευσης. Της κατάστασης και ...των άλλων.
Μην το ξεχνάμε αυτό. Η κρίση για κάποιους είναι κρίση και για κάπους άλλους είναι «ευκαιρία». Αυτοί που τη βλέπουν ως «ευκαιρία» κάποιο λόγο θα έχουν. Κι ένας καλός λόγος για να είναι κανείς τόσο αισιόδοξος μέσα σε τέτοια μαυρίλα είναι ότι συνεχίζει να βάζει το δάχτυλο στο μέλι ή ότι ευελπιστεί ότι θα βρει έναν τρόπο να το βάλει.
Συνοψίζοντας: για άλλους το πρόγραμμα έχει πάρτι, για τους περισσότερους όμως ό,τι οικοδόμησαν μέχρι εδώ γίνεται απλώς στάχτη (και μπούρμπερη).
Αυτή την ώρα η τρόικα ζητά ακόμη μικρότερες αμοιβές, γενίκευση επιτέλους των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, γιατί η κυβέρνηση «καθυστερεί».
Όποιος τρέχει με κεκτημένη ταχύτητα και μισθό από το παρελθόν δεν θα μπορέσει ακτά τα φαινόμενα για πολύ ακόμη να το κάνει. Και βέβαια οι επιχειρήσεις δεν περιμένουν την κυβέρνηση η οποία στο κάτω κάτω το εργαλείο τους το έδωσε και τους έλυσε τα χέρια.
Το ρευστό σιγά σιγά στεγνώνει αλλά επειδή οι εργοδότες δεν θέλουν να έχουν εκκρεμότητες με τους εργαζόμενους, αντί να συσωρρεύουν χρωστούμενα δεδουλευμένα, προτείνουν μειώσεις μισθών, κατά κανόνα θεαματικές. Αν δεν πιάσει με τη μία το «αίτημα» του εργοδότη επιστρατεύονται και άλλα μέσα όπως η απειλή της πτώχευσης μετά την οποία ο εργαζόμενος ουκ έχει λαμβάνειν.
Προηγουμένως, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν έχουν απολυθεί οι μισοί ή έστω σεβαστός αριθμός εργαζομένων της επιχείρησης. Που σημαίνει ότι αν δεν επέλθει το συντεταγμένο ή βίαιο κλείσιμο της επιχείρησης όπως απειλήθηκε (και σε ορισμένες περιπτώσεις πραγματικά δεν υπάρχει λόγος) αυτοί που μένουν δουλεύουν σε «αρρωστες» συνθήκες: με διπλά ωράρια, μισούς μισθούς και υπό καθεστώς αβεβαιότητας και έμμεσων ή άμεσων απειλών.
Στον κόσμο της εργασίας έχει σημάνει συναγερμός: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Αλλά τι να σώσεις από μια κατάσταση που τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη...
Από το Μαρικάκι
pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου