Τα κοράλλια είναι ζωντανοί οργανισμοί και όχι φυτά. Αποτελούνται από πολύποδες οι οποίοι μπορούν να ζήσουν αυτόνομα, αλλά ενώνονται μεταξύ τους και δημιουργούν αποικίες, σχηματίζοντας ολόκληρους υφάλους.
Τα κοράλλια είναι οι αρχιτέκτονες του οικοσυστήματος και δημιουργούν μεγάλες υποθαλάσσιες πολιτείες. Οι πολύποδες των κοραλλιών είναι μικροσκοπικοί οργανισμοί που συγγενεύουν με τις ανεμώνες και τις μέδουσες. Είναι διαμορφωμένοι σαν λουλούδια και διαθέτουν έξι ή περισσότερα πλοκάμια, με τα οποία συλλαμβάνουν την τροφή τους και τη μεταφέρουν στο κέντρο τους, όπου βρίσκεται στο στόμα. Πολλά κοράλλια πάντως παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της τροφής τους από τα φύκια που ζουν και φωτοσυνθέτουν στο εσωτερικό τους. Ο αποχρωματισμός των κοραλλιών συμβαίνει όταν οι πολύποδες σε κατάσταση στρες, αποβάλλουν αυτούς τους σκουρόχρωμους συμβιωτές.
Η βάση τους είναι ένας σκληρός εξωσκελετός ανθρακικού ασβεστίου, ο οποίος σχηματίζει τους κοραλλιογενείς υφάλους. Η γέννηση των υφάλων αρχίζει όταν ένας πολύποδας προσκολλάται σε έναν βράχο στον βυθό της θάλασσας. Αμέσως μετά ο πολύποδας κλωνοποιείται σε χιλιάδες αντίγραφα και δημιουργεί μια ολόκληρη αποικία που λειτουργεί σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Με τα χρόνια η αποικία μεγαλώνει τόσο πολύ ώστε σχηματίζει υφάλους, κάποιοι από τους οποίους άρχισαν να δημιουργούνται πριν από πενήντα εκατομμύρια χρόνια! Μια φορά τον χρόνο όμως, το καλοκαίρι, πολλά κοράλλια επιδίδονται σ' ένα ομαδικό ζευγάρωμα. Κάθε πολύποδας παράγει ένα ροζ σάκο, ο οποίος περιέχει αυγά και σπέρμα. Κατά την διάρκεια της νύχτας όλοι οι πολύποδες απελευθερώνουν το περιεχόμενο των σάκων τους στο νερό και το ζευγάρωμα αρχίζει. Το χαμηλό pH που είναι αποτέλεσμα της οξίνισης των ωκεανών από τη δραματική αύξηση του CO2 επηρεάζει αρνητικά τη γονιμότητα, την ανάπτυξη στο στάδιο της προνύμφης και την αποίκιση.
Όταν ένα κοράλλι ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής του, πεθαίνει και αφήνει τον σκληρό ασβεστολιθικό σκελετό του στον κοραλλιογενή ύφαλο. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι από τα πιο ποικιλόμορφα, πολύπλοκα και όμορφα, οικοσυστήματα στον πλανήτη. Στην πραγματικότητα οι πολύποδες των κοραλλιών είναι διαφανή ζώα - όπως οι μέδουσες - και παίρνουν τα χρώματα τους από τα δισεκατομμύρια των ζωηρόχρωμων αλγών (zooxanthellae) που φιλοξενούν. Οι αλλαγές της θερμοκρασίας και η μόλυνση των θαλασσών ευθύνεται για την καταστροφή των κοραλλιογενών υφάλων.
Τα κοράλλια ζουν στους ωκεανούς εδώ και 600 εκατομμύρια χρόνια. Ανήκουν στην οικογένεια των Cnidaria η οποία συμπεριλαμβάνει εκτός από τα κοράλλια, τις ανεμώνες, τις μέδουσες και τα υδρόζωα (μικροσκοπικοί οργανισμού που μοιάζουν με τις μέδουσες και το σώμα τους αποτελείται σε ποσοστό 95% από νερό). Τα κοράλλια και οι ανεμώνες υπάρχουν μόνο ως πολύποδες, ενώ άλλα μέλη της οικογένειας Cnidaria μπορεί να είναι πολύποδες ή μέδουσες σε κάποια φάση της ζωής τους.
Αnthozoans: Υπάρχουν περίπου 6.000 είδη αυτών των πολύποδων οι οποίοι έχουν μεγάλη ποικιλομορφία σε σχήμα και δεν περνούν ποτέ στη ζωή τους τη φάση της μέδουσας. Χωρίζονται στα Octacorals (soft corals, sea fans, sea pens) τα οποία έχουν πολύποδες με οχτώ πλοκάμια και στα Hexacorals (hard corals, ανεμώνες) τα οποία έχουν πολύποδες με έξι πλοκάμια.
Μέδουσες (Scyphozoa): Υπάρχουν περίπου 200 είδη.
Box jellyfish (Cubozoa): Υπάρχουν περίπου 16 είδη. Εχουν σχήμα κύβου και τέσσερα πλοκάμια.
Hydroids (Hydrozoa): Υπάρχουν περίπου 2700 είδη. Δημιουργούν σταθερές αποικίες όπως τα κοράλλια ή αποικίες που επιπλέουν στην επιφάνεια. Τα περισσότερα είδη έχουν ένα στάδιο στη ζωή τους στο οποίο ζουν ελεύθερα σαν μέδουσες. Τα κοράλλια ζουν σε τροπικές περιοχές, συνήθως κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας για να είναι σε επαφή με το φως, το οποίο έχουν ανάγκη για να φωτοσυνθέσουν. Τα κοράλλια παίρνουν ως επί το πλείστον τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζονται μέσω της φωτοσύνθεσης (υπάρχουν και κάποια είδη κοραλλιών τα οποία δεν φωτοσυνθέτουν), αλλά είναι εξοπλισμένα και με τοξικές χημικές ουσίες τις οποίες εκκρίνουν από νηματοκύστες που φέρουν στα πλοκάμια τους. Με τα πλοκάμια τους παγιδεύουν ζωοπλαγκτόν με το οποίο τρέφονται αλλά και μικρά ψάρια, τα οποία σκοτώνουν με το δηλητήριο τους. Αν και καλύπτουν μόλις το 1% του βυθού των ωκεανών, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι φιλοξενούν το 25% των πλασμάτων της θάλασσας! Τα κοράλλια είναι τόσο ευαίσθητα στις κλιματολογικές αλλαγές ώστε οι επιστήμονες μελετούν τα απολιθώματα κοραλλιογενών υφάλων για να χαρτογραφήσουν τις κλιματολογικές αλλαγές κατά τους προϊστορικούς χρόνους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αν δεν μειωθεί η μόλυνση των θαλασσών και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τότε είναι πιθανό το 30% των υπαρχόντων υφάλων να χαθεί μέσα στα επόμενα 30 χρόνια.
Μέχρι πρότινος θεωρούνταν ότι τα κοράλλια μπορούν να ζήσουν μόνο σε βάθη στα οποία φτάνει το φως του ήλιου, καθώς σε βάθη μεγαλύτερα των 150 μέτρων η φωτοσύνθεση είναι αδύνατη. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε ένα κοράλλι στα νερά του νορβηγικού Φιορδ που ζει σε βάθος 2.000 μέτρων. Έχει μεγάλους πολύποδες μήκους τριών εκατοστών με τους οποίους πιάνει την τροφή του για να επιβιώσει.
source: www.star.gr
Τα κοράλλια είναι οι αρχιτέκτονες του οικοσυστήματος και δημιουργούν μεγάλες υποθαλάσσιες πολιτείες. Οι πολύποδες των κοραλλιών είναι μικροσκοπικοί οργανισμοί που συγγενεύουν με τις ανεμώνες και τις μέδουσες. Είναι διαμορφωμένοι σαν λουλούδια και διαθέτουν έξι ή περισσότερα πλοκάμια, με τα οποία συλλαμβάνουν την τροφή τους και τη μεταφέρουν στο κέντρο τους, όπου βρίσκεται στο στόμα. Πολλά κοράλλια πάντως παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της τροφής τους από τα φύκια που ζουν και φωτοσυνθέτουν στο εσωτερικό τους. Ο αποχρωματισμός των κοραλλιών συμβαίνει όταν οι πολύποδες σε κατάσταση στρες, αποβάλλουν αυτούς τους σκουρόχρωμους συμβιωτές.
Η βάση τους είναι ένας σκληρός εξωσκελετός ανθρακικού ασβεστίου, ο οποίος σχηματίζει τους κοραλλιογενείς υφάλους. Η γέννηση των υφάλων αρχίζει όταν ένας πολύποδας προσκολλάται σε έναν βράχο στον βυθό της θάλασσας. Αμέσως μετά ο πολύποδας κλωνοποιείται σε χιλιάδες αντίγραφα και δημιουργεί μια ολόκληρη αποικία που λειτουργεί σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Με τα χρόνια η αποικία μεγαλώνει τόσο πολύ ώστε σχηματίζει υφάλους, κάποιοι από τους οποίους άρχισαν να δημιουργούνται πριν από πενήντα εκατομμύρια χρόνια! Μια φορά τον χρόνο όμως, το καλοκαίρι, πολλά κοράλλια επιδίδονται σ' ένα ομαδικό ζευγάρωμα. Κάθε πολύποδας παράγει ένα ροζ σάκο, ο οποίος περιέχει αυγά και σπέρμα. Κατά την διάρκεια της νύχτας όλοι οι πολύποδες απελευθερώνουν το περιεχόμενο των σάκων τους στο νερό και το ζευγάρωμα αρχίζει. Το χαμηλό pH που είναι αποτέλεσμα της οξίνισης των ωκεανών από τη δραματική αύξηση του CO2 επηρεάζει αρνητικά τη γονιμότητα, την ανάπτυξη στο στάδιο της προνύμφης και την αποίκιση.
Όταν ένα κοράλλι ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής του, πεθαίνει και αφήνει τον σκληρό ασβεστολιθικό σκελετό του στον κοραλλιογενή ύφαλο. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι από τα πιο ποικιλόμορφα, πολύπλοκα και όμορφα, οικοσυστήματα στον πλανήτη. Στην πραγματικότητα οι πολύποδες των κοραλλιών είναι διαφανή ζώα - όπως οι μέδουσες - και παίρνουν τα χρώματα τους από τα δισεκατομμύρια των ζωηρόχρωμων αλγών (zooxanthellae) που φιλοξενούν. Οι αλλαγές της θερμοκρασίας και η μόλυνση των θαλασσών ευθύνεται για την καταστροφή των κοραλλιογενών υφάλων.
Τα κοράλλια ζουν στους ωκεανούς εδώ και 600 εκατομμύρια χρόνια. Ανήκουν στην οικογένεια των Cnidaria η οποία συμπεριλαμβάνει εκτός από τα κοράλλια, τις ανεμώνες, τις μέδουσες και τα υδρόζωα (μικροσκοπικοί οργανισμού που μοιάζουν με τις μέδουσες και το σώμα τους αποτελείται σε ποσοστό 95% από νερό). Τα κοράλλια και οι ανεμώνες υπάρχουν μόνο ως πολύποδες, ενώ άλλα μέλη της οικογένειας Cnidaria μπορεί να είναι πολύποδες ή μέδουσες σε κάποια φάση της ζωής τους.
Αnthozoans: Υπάρχουν περίπου 6.000 είδη αυτών των πολύποδων οι οποίοι έχουν μεγάλη ποικιλομορφία σε σχήμα και δεν περνούν ποτέ στη ζωή τους τη φάση της μέδουσας. Χωρίζονται στα Octacorals (soft corals, sea fans, sea pens) τα οποία έχουν πολύποδες με οχτώ πλοκάμια και στα Hexacorals (hard corals, ανεμώνες) τα οποία έχουν πολύποδες με έξι πλοκάμια.
Μέδουσες (Scyphozoa): Υπάρχουν περίπου 200 είδη.
Box jellyfish (Cubozoa): Υπάρχουν περίπου 16 είδη. Εχουν σχήμα κύβου και τέσσερα πλοκάμια.
Hydroids (Hydrozoa): Υπάρχουν περίπου 2700 είδη. Δημιουργούν σταθερές αποικίες όπως τα κοράλλια ή αποικίες που επιπλέουν στην επιφάνεια. Τα περισσότερα είδη έχουν ένα στάδιο στη ζωή τους στο οποίο ζουν ελεύθερα σαν μέδουσες. Τα κοράλλια ζουν σε τροπικές περιοχές, συνήθως κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας για να είναι σε επαφή με το φως, το οποίο έχουν ανάγκη για να φωτοσυνθέσουν. Τα κοράλλια παίρνουν ως επί το πλείστον τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζονται μέσω της φωτοσύνθεσης (υπάρχουν και κάποια είδη κοραλλιών τα οποία δεν φωτοσυνθέτουν), αλλά είναι εξοπλισμένα και με τοξικές χημικές ουσίες τις οποίες εκκρίνουν από νηματοκύστες που φέρουν στα πλοκάμια τους. Με τα πλοκάμια τους παγιδεύουν ζωοπλαγκτόν με το οποίο τρέφονται αλλά και μικρά ψάρια, τα οποία σκοτώνουν με το δηλητήριο τους. Αν και καλύπτουν μόλις το 1% του βυθού των ωκεανών, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι φιλοξενούν το 25% των πλασμάτων της θάλασσας! Τα κοράλλια είναι τόσο ευαίσθητα στις κλιματολογικές αλλαγές ώστε οι επιστήμονες μελετούν τα απολιθώματα κοραλλιογενών υφάλων για να χαρτογραφήσουν τις κλιματολογικές αλλαγές κατά τους προϊστορικούς χρόνους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αν δεν μειωθεί η μόλυνση των θαλασσών και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τότε είναι πιθανό το 30% των υπαρχόντων υφάλων να χαθεί μέσα στα επόμενα 30 χρόνια.
Μέχρι πρότινος θεωρούνταν ότι τα κοράλλια μπορούν να ζήσουν μόνο σε βάθη στα οποία φτάνει το φως του ήλιου, καθώς σε βάθη μεγαλύτερα των 150 μέτρων η φωτοσύνθεση είναι αδύνατη. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε ένα κοράλλι στα νερά του νορβηγικού Φιορδ που ζει σε βάθος 2.000 μέτρων. Έχει μεγάλους πολύποδες μήκους τριών εκατοστών με τους οποίους πιάνει την τροφή του για να επιβιώσει.
source: www.star.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου