Στο τρελάδικο, στην παράγκα,... ή στον δρόμο;

Το αδειανό πουκάμισο της Ψυχι­ατρικής Μεταρρύθμισης το στέ­νεψε υπερβολικά η κρίση, και οι επιτελείς της Υγείας αδυνατούσαν από καιρό να το φορέσουν κάτω απ’ τα πέν­θιμα κουστούμια τους και να βγουν μ’ αυτό στη γύρα για νέες επιδοτήσεις και πακέτα…
Όσο χρήμα ήταν να μπει στη χώρα και να κινηθεί ποικιλοτρόπως με πρόσχημα εύηχες λέξεις (αποασυλοποίηση, Ψυχαργώ κ.λπ.) μπήκε μέχρι και το 2009… Σήμερα
είναι διαπιστωμένο πως ό,τι αρχίζει από ψυχ… και είναι δημόσιο (γιατί ο καιρός των ιδιωτών είναι πιθα­νότατα εγγύς) έχει πάψει να «τα φέρ­νει», γι’ αυτό και οι μάσκες πέφτουνε πια χωρίς περιστροφές. Και δεν είναι μόνο ότι ο τομέας της Ψυχικής Υγείας, όπως και ο αδελφός τομέας των ΑμΕΑ δεν προσφέρονται πλέον για ανεξέ­λεγκτες εργολαβίες, για αλτρουιστι­κή μάσα και για θεατρικές ενέργειες. Είναι κι ότι χρίστηκαν αυτεπαγγέλτως μέσα στην τρέχουσα αναμπουμπούλα «αδύναμοι κρίκοι», «εύκολοι στόχοι». Οι κραυγές που έρχονται από το περι­θώριο φτάνουν δυσκολότερα στ’ αυτιά εκείνων που έχουν αυτιά να τις ακού­σουν αλλά κι εκείνων που έχουν αυτιά από καιρό παροπλισμένα… Ευκαιρία λοιπόν για τη διασφάλιση περισσότε­ρης κοινωνικής ηχομόνωσης.

Πρόνοια τέλος
Με το γνωστό σχιζοειδές πακέτο «θεωρία επισκόπου και καρδία μυλω­νά» ο killer με το φραγγελικό πρόσω­πο, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ακολουθώ­ντας πιστά τις εντολές των πιστωτών, κήρυξε περί τα τέλη του καλοκαιριού την αρχή του τέλους του προνοιακού κράτους στην Ελλάδα. Οι μπαλιές ήταν κοφτές και γρήγορες. Πρώτα περικό­πηκε κατά το ήμισυ το ποσό που είχε προϋπολογιστεί για τις δομές της Ψυ­χικής Υγείας του προγράμματος «Ψυχαργώ»… Από το λεπίδι γλίτωσαν στην ουσία μονάχα τα κονδύλια που είχαν ήδη δαπανηθεί (δεν μπορούσαν δα να βάλουν τους τροφίμους να φτύσουν τις φασολάδες τους), τα οποία, ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ήταν τόσο ανεπαρκή ώστε οι εργαζόμενοι στους φορείς που σχετίζονται με την Ψυχική Υγεία να περιμένουν κατά μέσο όρο 4 μήνες για να πληρωθούν… Από την αρ­χή του 2011 και μετά μάλιστα, τα δια­στήματα αμισθίας διευρύνθηκαν ακό­μα περισσότερο… Και δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα. Το τελευταίο διά­στημα, οι ξενώνες, τα οικοτροφεία, τα Κέντρα Ημέρας που εξυπηρετούσαν τους ψυχικά πάσχοντες είχαν καταντή­σει πάρκινγκ… Υπηρεσίες φύλαξης. Τα λεφτά πλέον δεν επαρκούσαν ούτε για ψυχαγωγία ούτε για εκπαίδευση ούτε καν για φαγητό… Ρεφενέ στήνονταν ενίοτε τα τραπέζια…
Αφού λοιπόν επισφραγίστηκε η αδεκαρία των «ψυχ» δομών με τον υποδιπλασιασμό της σχετικής δαπάνης, ήρθε και η εφεδρεία, ως κερασάκι στην τούρ­τα, να πείσει για την πρακτική του Καιά­δα που υιοθετεί το υπουργείο. Η παρθε­νική λίστα των 151 φορέων που καλού­νταν να βγάλουν κάποιους από τους ερ­γαζομένους τους στην «ελεύθερη βοσκή», όλως τυχαίως συμπεριλαμβάνει πολυάριθμες δομές Ψυχικής Υγείας. Και το περίεργο είναι ότι οι δομές αυτές δύ­σκολα μπορούν να χαρακτηριστούν δημόσιες. Πρόκειται κυρίως για ΝΠΙΔ που επιχορηγούνταν ενοχικά από το κράτος σε ποσοστό 20%-40% επειδή με την εθελοντική εργασία και προσφορά των εμπλεκομένων ανθρώπων βούλωναν τις προνοιακές του τρύπες… Παρ’ όλα αυτά η αντι-ανθρωπιστική μανία της χειραγωγημένης κυβέρνησης τις έβα­λε στο στόχαστρο νωρίς - νωρίς… Απο­τέλεσμα; 210 δομές Ψυχικής Υγείας (τα λεγόμενα μικρά άσυλα) ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο, 1.500 θαμώνες κα­λούνται να πάρουν την άγουσα προς τα επίσης υποχρηματοδοτούμενα μεγάλα άσυλα (Δαφνί, Δρομοκαΐτειο) και – για­τί όχι – και για την κατάπτυστη Λέρο…, 35.000 άνθρωποι που εξυπηρετούνταν μερικώς από τις δομές αυτές μένουν παντελώς ξεκρέμαστοι και 3.000 εργαζόμενοι θα πυκνώσουν τις τάξεις των απανταχού ανέργων… Καθόλου κακή επίδοση.
pontiki