Ό,τι ζωντανό κυκλοφορεί και παρέχει τις υπηρεσίες του στα Δημόσια Νοσοκομεία (με εξαίρεση ίσως τα ενδονοσοκομειακά μικρόβια) σήμερα απεργεί. Και πώς θα μπορούσε να μην… Οι προβλέψεις όλων εκείνων που έσπευσαν να πουν, εδώ και δύο Μάηδες, ότι ένας από τους πρώτους τομείς που σαρώνονται, όταν προελαύνει το ΔΝΤ είναι ο τομέας της Υγείας, αποδείχτηκαν επιεικείς.
Μετά τη ζαλισμένη Μαριλίζα που απομακρύνθηκε κακήν - κακώς από τον κορυφαίο υγειονομικό θώκο, πιθανότατα ως πολύ αθώα και καλοπροαίρετη, για να τραβήξει από την πρίζα τη μηχανική υποστήριξη και ν’ αφήσει τον ασθενή να σπαρταράει, ήρθε ο στεγνός από σάλιο καθηγητής Λοβέρδος, έτοιμος για όλα. Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο δέρνει με το τριαντάφυλλο το ανθρώπινο δυναμικό και τους θαμώνες του ΕΣΥ και όχι μόνο. Όταν του ζητάει το λόγο η κοινωνία, προβάλλει το άνθος (καθότι λυρικός διαστρεβλωτής). Όταν του ζητούν τα νούμερα οι τεχνοκράτες προβάλλει τα αγκάθια (καθότι καμουφλέ δήμιος)… To δεύτερο σκέλος είναι σίγουρα πιο ευνοημένο, παρότι η προσπάθεια του ανδρός δεν έχει τελεσφορήσει πλήρως. Η τρόικα δε δηλώνει ικανοποιημένη πριν την αναγνώριση των πτωμάτων στο νεκροτομείο. Ο υπουργός Υγείας μπορεί ωστόσο να της καυχηθεί (γιατί είναι στη φύση του να καυχιέται) ότι δημιούργησε ταχύτατα ένα υγειονομικό ασύνδετο σχήμα χωρίς τέλος: συγχωνεύσεις, λουκέτα, υποδιπλασιασμός προϋπολογισμών, ακρίβεια στα Ι.Χ. φαρμακευτικά πίτουρα και φτήνια στο ασφαλιστικό αλεύρι, ποικίλες οικονομικές επιβαρύνσεις των ασθενών, εξαθλίωση των κοινών γιατρουδάκων, ελαχιστοποίηση του διαθέσιμου προσωπικού, άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ των Καθηγητών και υπέρ των επιχειρηματιών της Υγείας, παράδοση του συνοικιακού φαρμακείου στα λιοντάρια των ιδιωτικών σχεδίων, ξήλωμα των προνοιακών δομών, σκουπιδοποίηση των χρονίως πασχόντων (ψυχικά τε και σωματικά), ταφόπλακα στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αδιαφορία για τα ΑμεΑ, παγκαλοσχήμονες μεγαλοστομίες κατά των εργαζομένων… κλπ κλπ κλπ
Είναι απολύτως εύλογη λοιπόν η σημερινή κινητοποίηση. Όπως εύλογη είναι (αλλά ταυτόχρονα και ουτοπική) η ανάγκη άσκησης της υψηλής τέχνης της αυτοκριτικής από όλα ανεξαιρέτως τα όργανα της διεθνονομισματικής τάξεως… με προεξάρχοντα τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Ίσως, κάπου, κάπως, κάποτε, να συμβεί κι αυτό… Ενώπιον κοινού; Ενώπιον Θεού; Ενώπιον ακροατηρίου; Κανείς δεν ξέρει…
*Και να σκεφτεί κανείς ότι όλη αυτή η περιπέτεια άρχισε με πηχυαίους τίτλους και παραθυράτες μεγαλοεμφανίσεις περί νοικοκυρέματος, περί εξορθολογισμού και περί πάταξης της διαπλοκής…
Της Τζένης Κ.
pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου