Άσχημα ήτανε μαθές κυρ Πάνο μου τον καιρό του «10» ; Άσχημα ήταν τότε που ολάκερος ο όροφος είχε κοινόχρηστο πλυσταριό όπου μπουγαδιάζανε τα βρακιά τους και τις πλεξούδες τους οι φαρμακόγλωσσες νοικοκυρές φορώντας τσουράπια, φακιόλια και πασούμια… ; Κάθε πρώτη του μήνα πέρναγε ο ιδιοκτήτης για το νοίκι κι έπεφτε συναγερμός. Οι πάνω όροφοι αλαφιάζονταν λιγότερο γιατί όσο να το κάνεις είχαν καταλάβει υψηλότερα κλιμάκια μιζέριας.
Είχανε έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια. Οι κάτω όροφοι γύριζαν ανάποδα τα τεντζερέδια για να συγκεντρώσουν το ρευστό. Ειδάλλως, έξωσις… Η γειτονιά πλαισιωνόταν από αντικριστές παράγκες που έμοιαζαν έτοιμες να χορέψουν μπάλο. Δεν έπαιρναν ωστόσο το ρίσκο γιατί ακόμα και τα θροΐσματα του ανέμου θα μπορούσαν να τις καταστήσουν ασκεπείς και ημιυπαίθριες. Όλα τα είχε η φτωχολογιά αλλά από …ένα κομμάτι. Δείγμα δωρεάν. Ένα μανάβικο, έναν καφενέ που τις πρώτες πρωινές ώρες το γύριζε σε τεκέ ( όπου φουμερνόταν ασυστόλως το «ποινικοποιημένο»… ακόμα), μία εκκλησία, μία άστεγη σοφότρελη, μία πόρνη κι ένα παλιό φορτηγό όπου ανέβαινε η ξεβράκωτη πιτσιρικαρία και απαιτούσε βόλτα. Ωραίες εποχές κυρ- Πάνο μου. Οι σύζυγοι έστελναν τις συζύγους τους ευχαρίστως να συνουσιαστούν με το θειό τους με απώτερο σκοπό το μετά θάνατον παντελόνιασμα της περιουσίας του. Τα ξαδέρφια δε μιλιόντανε για ανάλογους λόγους. Οι μεγαλοκοπέλες έμεναν στο ράφι κι ενίοτε έπιναν κινίνα κι αυτοκτονούσαν για να μη γίνουν εμπόδιο στην αποκατάσταση των μικραδερφών τους. Οι ελπίδες επενδύονταν στην πρέφα, στο προ-πο και στο λαχείο… Αυτή ήτανε ζωή… Και μάλλον γι’ αυτό δεν το τελείωσε ποτέ το «10» ο Καραγάτσης. Για να έρθεις εσύ και η λοιπή κυβέρνηση κυρ- Πάνο, να γράψετε τη συνέχεια. Ο πρόεδρος ξέρει καλά από drama. Κι εσύ… κυρ- Πάνο Μπεγλίτη, επειδή όταν δε φοράς κοστούμι, διασκεδάζεις μεταμφιεσμένος σε τρωγλοδύτη, δικαιούσαι να μας προτείνεις να ζήσουμε πιο φτωχικά. Πιθανότατα θα το κάνουμε γιατί δε μας μένει επιλογή. Πρόσεχε όμως να μην αρχίσεις μετά από λίγο να μας ρίχνεις πάλι τα ίδια δολώματα… Διαφήμιση, φίρμες, κόκα- κόλα και άλλα οικονομικά όνειρα… Δε γίνεται να μας κάνετε φυσαρμόνικα… Μια ολιγαρκείς, μία σκουπιδοφάγοι… Κίνδυνος σχιζοφρένειας! Επιθετικής βεβαίως- βεβαίως…
Της Τζένης Κ.
pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου