Τρίτη, Οκτωβρίου 25, 2011

Η κάλπη,... του «ναι» και του «όχι»


thumb

Με τις ψήφους της κυ­βερνητικής πλειοψη­φίας, ψηφίστηκε επί της αρχής, πριν από δύο περίπου εβδομάδες, το Νομοσχέδιο για τα Δημοψηφίσματα, το οποίο, στο πλαίσιο της περιώνυμης συμμετοχικής δημοκρατίας, προβλέ­πει τη δυνατότητα προσφυγής στην αποσπασματική λαϊκή ετυμηγορία (στην εξωεκλογική ψήφο) εφόσον προκύψει κάποιο σοβαρό εθνικό θέ­μα ή εφόσον υπάρξουν ενστάσεις επί ψηφισμένου νομοσχεδίου…

Και δεν χρειαζόταν βέβαια να εκ­φράσει τις αντιρρήσεις της η αντιπο­λίτευση, κάνοντας λόγο για κυβερ­νητικά επικοινωνιακά τεχνάσματα, για να πάει ο νους του τιμώμενου πολίτη στο κακό… Αποτελεί στοιχει­ώδη ένδειξη
www.careerjet.gr Αν ψάχνεις για δουλειά.
επαφής με την πραγμα­τικότητα το ερώτημα: «Τι έγινε ξαφ­νικά και η κυβέρνηση που προώθη­σε κατεπειγόντως, με κλειστά μάτια κι αυτιά, τόσες και τόσες εχθρικές προς το… εκκλησίασμα του Δήμου αποφάσεις, επικαλείται πρωθύστε­ρα μία τόσο δημοκρατική φόρμου­λα ταχείας νομιμοποίησης;». Αν ζούσαμε στη μετεπαναστατική Γαλλία ή στη Γαλλία του Ντε Γκολ και του Σιράκ που – καθένας για τους δικούς του λόγους – προσέτρεξαν στη σβέλτη κάλπη του «Ναι» και του «Όχι» και πλήρωσαν βέβαια το τί­μημα…, θα μπορούσαμε ίσως να το συζητήσουμε το θέμα χωρίς να αιω­ρείται πάνω από τα κεφάλια μας το ύπουλο «δουλευόμαστε τώρα και μεταξύ μας;»… Επειδή ζούμε όμως στην Ελλάδα, στη χώρα που αγά­πησε και μίσησε τα δημοψηφίσμα­τα ως μπάσταρδα παιδιά της και τα έσπρωξε κατά καιρούς έξω από το πλυσταριό της Ιστορίας, στο πλαί­σιο οφθαλμοφανέστατων σκοπιμο­τήτων, είναι μοιραίο να γινόμαστε ειρωνικοί και καχύποπτοι… Λένε πάντως πως μια ιστορική αναδρο­μή είναι αλάνθαστος σύμβουλος για την αποκρυστάλλωση γνώμης επί παντός επιστητού. Και σε ό,τι αφο­ρά τα δημοψηφίσματα υπάρχει το κατάλληλο υλικό…
Επτά επί κάλπαις…
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώ­να, οι Έλληνες πολίτες κλήθηκαν να ψηφίσουν, με τον αρχαιοελλη­νικό τρόπο, διά της ανατάσεως της χειρός, εφτά φορές. Επειδή όμως η ανάταση της χειρός εμπεριείχε το ρίσκο της αραιώσεως των δακτύ­λων, έγινε μία μικρή διασκευή… Η αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό εκφράστηκε, με κλειστή παλάμη, διά της ασφαλούς ρίψης ψηφοδελ­τίου εντός κάλπης. Που σε κάποιες περιπτώσεις παραέγινε ασφαλής… για τους διοργανωτές της διαδικασί­ας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα δημοψηφίσματα (πειραγμένα κι απείραχτα) πήγαζαν από τη βούληση των κυβερνήσεων που βρίσκονταν στη φάση της διεξαγωγής τους στην εξουσία. Δεν προ­έκυψαν από την άσκηση κάποιου είδους λαϊκής πίεσης. Απλώς (στις περιπτώσεις που πράγματι απηχού­σαν τη βούληση των πολλών) ήλθαν να καταγράψουν μία διεγνωσμένη τάση η οποία συμβάδιζε με τα κυ­βερνητικά πλάνα… και τελικά υπο­γράμμιζε ήδη ειλημμένες αποφά­σεις. Τα έξι από αυτά (1920, 1924, 1935, 1946, 1973, 1974) αφορού­σαν το πολιτειακό ζήτημα. Το έβδο­μο (του 1968) επικύρωσε συνταγμα­τικό κείμενο. Τα τρία επίσης από αυτά (1935,1968, 1973) έλαβαν χώρα επί δικτατορίας ενώ τα δύο απ’ αυτά (1920, 1946) χαρακτηρίστηκαν από βία και νοθεία… Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1920
O πρωθυπουργός Δημήτριος Ράλ­λης βρέθηκε πέντε φορές στο πη­δάλιο της χώρας, πλην όμως δεν μακροημέρευσε ούτε στον θώκο του ούτε στις απόψεις του. Οι αντιμοναρχικές τάσεις των νεανικών του χρόνων και οι φιλικές του διαθέσεις προς την Αντάντ έδω­σαν στην όψιμη φάση της σταδιο­δρομίας του τη σκυτάλη στη φιλο­βασιλική και άρα γερμανόφιλη πο­λιτική. Είχε υπεισέλθει ο παράγων Βενιζέλος, βλέπετε. Ο αξιωματικός του στρατού Βίκτωρ Δούσμανης στα απομνημονεύματά του μάλιστα χα­ρακτηρίζει την αντιπολίτευση του 1897, της οποίας ηγούνταν ο Δ. Ράλ­λης, ως «σπείρα πατριδοκαπήλων και εξ ατομικών συμφερόντων αυτοανακηρυττομένων πατριωτών». Ο δε Κορδάτος στην «Ιστορία της Νεώτε­ρης Ελλάδος» υποστηρίζει ότι τον Δ. Ράλλη είχαν πιθανόν την ίδια περίο­δο πλησιάσει άμεσα ή έμμεσα Γερ­μανοί πράκτορες. Καλώς κακώς… αυτός ήταν ο πρωθυπουργός που επέβλεψε τη διενέργεια του δημο­ψηφίσματος του 1920, του δημοψηφίσματος δηλαδή που αποσκοπούσε στην επιστροφή του αυτοεξόριστου στην Ελβετία (αμάν αυτή η Ελβετία, περιθάλπει εδώ και πολλές δεκαετί­ες αδιακρίτως μεγάλα κεφάλια και μεγάλα κεφάλαια…) και που έχει στιγματιστεί ως νόθο καθώς έδωσε ένα εξωπραγματικό 99% υπέρ του βασιλέως… Δεδομένης μάλιστα της αλλαγής πλεύσης σε επίπεδο εξωτε­ρικής πολιτικής (ρήξη με τους Συμ­μάχους), το 1920, έφερε πιο κοντά το 1922…
1924
Στις 13 Απριλίου 1924 η λαϊκή ψή­φος επικύρωσε την απόφαση της Δ’ Συντακτικής Συνέλευσης (έκπτωση της δυναστείας των Γλύξμπουργκ και ανακήρυξη της Δημοκρατίας). Παρ’ ότι η διαδικασία υπήρξε χοντρικά fair… μία μερίδα των βασιλοφρόνων αρνήθηκε την εγκυρότητα του απο­τελέσματος και δεν αναγνώρισε το νέο πολίτευμα, με τον ισχυρισμό ότι είχαν γίνει νοθείες. Το αναγνώρισε, όμως, ένα νέο φυντάνι της πολιτικής ζωής, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος και δήλωσε ότι θα πολιτευθεί μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού πο­λιτεύματος με το κόμμα του, των Ελευθεροφρόνων…
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσμα­τος το επιδοκίμασε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από το εξωτερικό. Ο Βε­νιζέλος είχε αναλάβει πρωθυπουρ­γός για ένα μικρό διάστημα στις αρ­χές του 1924 αλλά, αποδυναμωμέ­νος πια, παραδέχτηκε ηθικά την ήτ­τα του και εγκατέλειψε τη χώρα.
Την περίοδο αυτή, ο λαός ήταν κατάκοπος από τη χρόνια πολιτική ανωμαλία και ήταν διατεθειμένος να πειραματιστεί αναζητώντας κάτι πιο στιβαρό πολιτικά. Αυτή η διάθε­ση καταγράφηκε με το δημοψήφι­σμα του 1924.
1935
Το δημοψήφισμα αυτό διεξήχθη (με σκοπό την κατάργηση της αβασίλευτης δημοκρατίας) στις 3 Νοεμ­βρίου του 1935, επί Κονδύλη, ήτοι… επί δικτατορικής κυβέρνησης που είχε καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς (ούτε μήνας δεν είχε περά­σει). Αποτέλεσε τον ορισμό του νό­θου δημοψηφίσματος και ως τέτοιο καταγράφτηκε στην Ιστορία. Στην κατεύθυνση της αλλαγής πολιτεύ­ματος λέγεται ότι συνέβαλαν λά­μποντας διά της απουσίας τους τα κόμματα που προέρχονταν από τους Φιλελεύθερους του Βενιζέλου.
1946
Άντε πάλι με τη βασιλεία και τους επίμονους Γλυξβούργους που ήθε­λαν, κάθε φορά που κατέπλεαν στη χώρα, να τους δίνει τυπικά το ΟΚ ο πτωχός λαός… Το δημοψήφισμα αυ­τή τη φορά αποσκοπούσε στην επά­νοδο «του Βασιλέως Γεωργίου του Β’ εις την Ελλάδα προς αυτοπρόσωπον ανάληψιν της ασκήσεως των κατά το ισχύον Σύνταγμα αρμοδιοτήτων αυ­τού». Προσέξτε τη διατύπωση… Δε­δομένος ο συγκεκριμένος βασιλεύς, δεδομένες και οι αρμοδιότητές του. Με λίγο σπρώξιμο (ψιλή βία, μινιόν νοθεία και ντελικάτη τρομοκρατία) το 69% των πολιτών έκρινε σκόπιμη την επιστροφή του μονάρχη. Ματαίως κό­πτονταν ο Παπαν­δρέου, ο Βενιζέλος, ο Κανελλόπουλος και ο Σο­φούλης ότι «ο λαός έπρεπε να ψηφί­σει για τη μορφή του πολιτεύματος και όχι απλώς για το αν θα επέστρεφε ο βασιλιάς Γεώργιος. Η κυβέρνηση λειτουργούσε ωσάν να μην υπήρχε άλλο διαθέσι­μο πολίτευμα πέρα από τη Βασιλευομένη Δημοκρατία.
1968
Το Δημοψήφισμα του 1968 υπήρ­ξε το πρώτο από τα δύο δημοψηφί­σματα - μαϊμούδες που διενήργησε η γνωστή και μη εξαιρετέα Χούντα των Συνταγματαρχών. To εκλογικό σώμα κλήθηκε να επικυρώσει ψη­φίζοντας «Ναι» ή «Ναι» το σχέδιο Συντάγματος που οι χουντικοί είχαν προ ολίγου δώσει στη δημοσιότητα. Δικαίωμα ψήφου δεν είχαν οι πολι­τικοί κρατούμενοι, οι οποίοι απου­σίαζαν για δουλειές… ήδη από τον Απρίλιο του 1967. Εννοείται ότι το «Ναι» διαφημίστηκε σε βαθμό κακουργήματος από τα κατεχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης…
1973
Πρόκειται για το αδελφάκι του προηγούμενου δημοψηφίσματος, με το οποίο ο Γεώργιος Παπαδόπου­λος επιχείρησε να βαθύνει την κα­τά φαντασίαν Δημοκρατία του. Από τον κυρίαρχο λαό ζητήθηκε αυτή τη φορά να εγκρίνει αφενός το νέο τροποποιημένο Σύνταγμα (βελτιω­μένη, σε κουβέντα να βρισκόμαστε, βερσιόν) και αφετέρου το πολίτευ­μα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρα­τίας εκλέγοντας ταυτόχρονα πρό­εδρο τον εξής έναν…, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Τελικά, το 78,43% του σώματος, που για πρώτη φορά νομιμοποιήθηκε να ψηφίσει και από τους τόπους παραθερισμού του κα­θότι ήταν καλοκαίρι, είπε «ναι» σε όλα… Μεγάλη επιτυχία!
1974
Όπως όλοι λίγο - πολύ γνωρίζου­με, το 1974, αμέσως μετά την κα­τάρρευση της Χούντας των Συνταγ­ματαρχών, έγινε στην Ελλάδα δη­μοψήφισμα για τη μορφή του πολι­τεύματος και ο λαός με συντριπτική πλειοψηφία 69,18% αποφάσισε την κατάργηση της Βασιλευομένης Δη­μοκρατίας. Η απόφαση αυτή έκρινε δύο επιμέρους ζητήματα:
Σε θεσμικό επίπεδο τον τρόπο ανάδειξης του αρχηγού του κράτους (αιρετός και όχι κληρονομικός) και στο πολιτικό επίπεδο τη μη επιστρο­φή τού τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος βρισκόταν σε εξορία από την εκδήλωση του πραξικοπήματος και εντεύθεν… Παρ’ ότι η όλη δια­δικασία εστέφθη από δημοκρατική επιτυχία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτά­κης, 14 χρόνια μετά, χαρακτήρισε το δημοψήφισμα unfair… Αυτό και μόνο φτάνει για να το απαλλάξει των όποιων υποψιών…
Τι να συμπεράνουμε;
Κακοσυστημένο ιστορικά λοιπόν το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, παρ’ ότι, όπως σχολίασε στο «Π» η επίκουρη καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Χρυσάνθη Αυλάμη, «…από μόνο του δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό… Θα μπο­ρούσε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος άσκησης της άμεσης δημοκρατίας (δεδομένης μάλιστα της τεχνολογικής προόδου που διευκολύνει τη χρήση του) αν δεν ήταν τόσο επιρρεπές στις… κα­ταστρατηγήσεις… Τόσο ο τρόπος διατύπωσης των ερωτημάτων όσο και η χρονική στιγμή κατά την οποία οι κυβερνήσεις το επικαλού­νται μπορούν να αλλοιώσουν τον δημοκρατικό χαρακτήρα του…». Γιατί λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που έχουν πάρει ποικιλοτρόπως φωτιά τα μπατζάκια της, ανασύρει όψιμα το απαστράπτον και αμφιλεγόμενο αυτό εργαλειάκι της Δημοκρατίας από τα συνταγματικά σεντούκια;… Ο Ράλλης, ο Κονδύλης, ο Μετα­ξάς, ο Παπαδόπουλος κ.ά. γνωρίζουν το γιατί…
pontiki

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...