Έγκλημα… χωρίς τιμωρία!

Η χώρα καταρρέει – και δικαίως –, μάλιστα τολμώ να πω ότι πλέον κάθε απόπειρα σωτηρίας της αποτελεί ύβρη απέναντι στο περί δικαίου αίσθημα, όπως κι αν αυτό μπορεί να εκληφθεί. Η κυβέρνηση είχε την απόλυτη αίσθηση του κινδύνου που διέτρεχε η χώρα, τη λαϊκή εντολή να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα για τη διάσωσή της, χρόνο και τρόπο να ξεπεράσει τις κομματικές αγκυλώσεις του συστήματος, το οποίο εκφράζουν
πρόσωπα, να μην το ξεχνάμε αυτό, και δυο χρόνια τώρα δίνει ρεσιτάλ ανικανότητας, ατολμίας και φτηνού λαϊκισμού. Απόδειξη; Εξαγγέλλει τα αναγκαία μέτρα, υφίσταται το πολιτικό κόστος και δεν κάνει τίποτα. Άλλο πρόχειρο παράδειγμα: λαμβάνει μέτρα για τις αποδείξεις και στο τέλος, αντί να εισπράξει, πληρώνει. Έτσι σήμερα η κυβερνητική πολιτική το μόνο που έχει πετύχει είναι, δίχως να έχει τολμήσει καμιά αναγκαία και ουσιαστική μεταρρύθμιση, δίχως να έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για τη σωτηρία της χώρας, πέρα από το να φορολογήσει άγρια συνταξιούχους και μισθωτούς, να φορτώσει σε όλους τους πολίτες μια σειρά απίστευτων φόρων επειδή την περασμένη χρονιά κάνανε λάθος στην προσθαφαίρεση, παρότι παραμένουν οι διεφθαρμένες ΔΕΚΟ, ο τεράστιος και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας, τα μισόκλειστα επαγγέλματα, η αφορολόγητη εκκλησιαστική περιουσία, ο ανεκμετάλλευτος δημόσιος πλούτος και το βασικό μας ένστικτο της αχαλίνωτης ασυδοσίας και κυρίως ατιμωρησίας σε κάθε τομέα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. Έχουμε δύο χρόνια τώρα μια θλιβερή αξιωματική αντιπολίτευση παλαιοκομματική σε βαθμό κακουργήματος, άνανδρη, προκλητική και μοιραία για τον τόπο, η οποία παριστάνει ότι «δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο», δεν είδε, δεν γνωρίζει, με δυο λόγια γεννήθηκε μόλις χθες... στη Συγγρού! Όλη η μέριμνά της είναι να προβάλει τον Σαμαρά ως σωτήρα ουρανοκατέβατο, ως άφθαρτο πολιτικό (;), ως τη μόνη λύση για τη σωτηρία της χώρας. Υπάρχει ένας πολίτης σε αυτό τον τόπο που να πιστεύει – στα αλήθεια – ότι ο Σαμαράς με τα μίγματά του αποτελεί εγγύηση για τη σωτηρία της χώρας; Στον λόγο του στη ΔΕΘ δικαίωσε τον Καραμανλή, ο οποίος πετάχτηκε ως τη συμπρωτεύουσα – αν και του ήταν λίγο δύσκολο να διακόψει τις σοβαρές του ασχολίες – για να στηρίξει με τη σειρά του τον Σαμαρά και να γκρεμίσουν την Ελλάδα στα σίγουρα... Με δυο λόγια η Ν.Δ. δεν είδε και δεν ξέρει τίποτα για την κρίση: το κακό ΠΑΣΟΚ πάλι έκανε τη ζημιά. Οι απίστευτου διαμετρήματος λαμογιές, τα δύσοσμα σκάνδαλα, οι κλεψιές, οι σπατάλες, οι ασύδοτοι διορισμοί κομματόσκυλων δεν έγιναν ποτέ, δεν υπήρξαν ποτέ ο Αλογοσκούφης και ο Παπαθανασίου. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ανακαλύψουν μόλις πριν από λίγες μέρες ότι το έλλειμμα το διόγκωσε το κακό ΠΑΣΟΚ γιατί βασική του επιδίωξη ήταν να φέρει στην Ελλάδα το ΔΝΤ να σπάσουμε πλάκα.
Το δίχως άλλο βιώνουμε μια δίχως όρια απογοήτευση, μια διάψευση όλων των ελπίδων μας εγκλωβισμένοι και κεραυνόπληκτοι μπροστά σ’ ένα αδιέξοδο μέλλον. Καταπονημένοι παρακολουθούμε τη σήψη του μεταπολιτευτικού εξαμβλώματος, των «κατακτήσεων», των «ελευθεριών», της απόλυτης ασυδοσίας, της εξωφρενικής σπατάλης, του συνδικαλιστικού θρασύτατου status quo, συντετριμμένοι κάτω από το βάρος ενός υπερφορτωμένου δημόσιου τομέα. Η σωτηρία αυτή της χώρας μοιάζει με ανέκδοτο. Τις τύχες μας πλέον δεν τις διαχειρίζονται οι καλές και κακές μας εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι λαϊκοί εκπρόσωποί μας μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες του πολιτεύματός μας, αλλά οι γενειοφόροι συνδικαλιστές διεφθαρμένων συντεχνιών, οι οποίοι αυτοανακηρύσσονται υπερασπιστές των δικαίων του λαού με τίμημα την ίδια την ύπαρξη της χώρας, αρκεί να διατηρήσουν τα εξωφρενικά προνόμια που τους παρέσχε τυφλά το κομματικό πελατειακό πολιτικό μας σύστημα. Έτσι σήμερα εγώ, ως απελπισμένος πολίτης, είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι τους γελοίους, αντιαισθητικούς, χυδαίους και επικίνδυνους λεονταρισμούς ενός συνδικαλιστικού ανδρείκελου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που κατασπατάλησε τη δημόσια αυτή επιχείρηση και την έκανε τσιφλίκι του πατέρα του, και που αυτόκλητα εκπροσωπεί τα δίκαιά μου. Αν είναι να μην πληρώσω τον κεφαλικό φόρο της κυβέρνησης, δεν χρειάζομαι ούτε και τη συνδρομή της ένθερμης σταλινικής κυρίας Παπαρήγα, η οποία ονειρεύεται σοβιετικούς παραδείσους· μπορώ να το κάνω και μόνος μου. Τελικά όλοι νοιάζονται μην χάσουν κάποιοι τη δουλειά τους και σωστά, αν και πάρα πολλοί δεν την απέκτησαν «σωστά», αν θα πληρώσουν ή δεν θα πληρώσουν, αν και πολλοί δεν έχουν πληρώσει ποτέ. Για τη χώρα υπάρχει κανείς που να νοιάζεται και να μπορεί να κάνει κάτι;
pontiki