Σικάγο...

Ενα ταξίδι δυνατών εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τη γλυπτική

Φωτογραφίες: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος, Μαρία Πασχάλη, Θεόδωρος Παπαγιάννης

Από πού αρχίζει αυτό το ταξίδι; Από το ατελιέ, ίσως, του ομότιμου σήμερα καθηγητή της ΑΣΚΤ
Θεόδωρου Παπαγιάννη, από εκεί που ξεκινούν όλες οι ιδέες του για μικρά και μεγάλα, ή και ακόμη μεγαλύτερα σε δημόσιους χώρους, γλυπτά, όπως αυτό που στήθηκε πρόσφατα στο αεροδρόμιο του Σικάγου, στην άκρη της λίμνης Μίσιγκαν, στην αμερικανική μεγαλούπολη που αγαπά τη γλυπτική όσο καμία άλλη στον κόσμο.
Μπορεί όμως να ξεκινά και από το Ελληνικό, το μικρό χωριό στα Κατσανοχώρια της Ηπείρου, στην επικράτεια του ποταμού Αραχθου, όπου ο γλύπτης μετασκεύασε αίθουσες του δημοτικού σχολείου όπου ήλθε σε πρώτη επαφή με τον κόσμο των ιδεών σε μουσείο και τις γέμισε έργα του. Μπορεί πάλι αυτό το ταξίδι να αρχίζει από την Πάρο, στη θάλασσα του Αιγαίου, από τις βαθιές στοές όπου βγαίνει το λευκό μάρμαρο, αυτό που οι αρχαίοι γλύπτες το άγγιξαν με τη μαγική γλυφίδα τους και το μετουσίωσαν σε διάφανες οπτασίες όπως τον Ερμή του Πραξιτέλη στο Μουσείο της Ολυμπίας και την Αφροδίτη της Μήλου στο Λούβρο του Παρισιού. Μπορεί όμως το ταξίδι μας να μην αρχίζει από κανένα από αυτά τα μέρη, αλλά από όλα μαζί. Να είναι ένας κύκλος, ο κύκλος των χαμένων (με αφορμή τη γλυπτική) ταξιδιωτών…
Περισσότερα στο tovima