Βουτσάς - Καϊλή
Ακόμη κι αν αμφισβητούσε κανείς ότι η διαφορά απόψεων ανάμεσα στις γενιές είναι δεδομένη, δεν θα χρειαζόταν παρά η συνομιλία του Κώστα Βουτσά με την Εύα Καϊλή για να το κατανοήσει απολύτως. Το «αταίριαστό» τους δεν οφείλεται μόνον στις επαγγελματικές τους ιδιότητες, χρεώνεται κυρίως στη διαφορά της ηλικίας τους. Ωστόσο υπάρχουν δύο σημαδιακές φράσεις μέσα στη συνομιλία του ηθοποιού με την πολιτικό. Λέει σε κάποια στιγμή ο Βουτσάς: «Η ζωή μου έχει ενδιαφέρον ώς τη στιγμή που έγινα γνωστός». Ενώ η Καϊλή σ' ένα άλλο σημείο αποφαίνεται: «Θα ήθελα πάρα πολύ να υπάρξει μια Βουλή στην οποία εγώ θα ήμουν περιττή». Πέρα από τη σύμπτωση της ταπεινοφροσύνης, υπάρχει κάτι πολύ ουσιαστικότερο που τους ενώνει. Αν δεχθούμε πως και οι δυο τους εκφράζουν καλλιτεχνικά και πολιτικά (κανείς δεν αντιπροσωπεύει μόνον τον εαυτό του σ' αυτόν τον κόσμο) ένα σημαντικό ποσοστό των ανθρώπων της χώρας μας, οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ακριβώς την υγεία και το σφρίγος της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας – της ελληνικής – που όσα κι αν της καταμαρτυρούμε ακμάζει και διακρίνεται για αλτρουισμό και φιλαλληλία, αφού μπορεί κανείς να καταργεί τον εαυτό του, αν αυτό είναι προϋπόθεση για κάτι καλύτερο. Κάτι σαν μια απρόσκοπτη μεταφορά στο «εμείς» του Μακρυγιάννη.
του Θανάση Νιάρχου
Το πλήρες κείμενο του δημοσιεύματος είναι διαθέσιμο μόνο για τους συνδρομητές της ηλεκτρονικής έκδοσης των ΝΕΩΝ στο http://digital.tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου